Parafia Włodowice istniała na pewno pod koniec XIV w. o czym świadczą „rejestry świętopietrza”, czyli stałej opłaty uiszczanej corocznie na rzecz Stolicy Apostolskiej. Źródła te podają że w roku 1373 w ówczesnym dekanacie lelowskim powstają nowe parafie, wśród których wymienia się także parafię włodowicką. Inicjatorem powstania tych parafii mógł być król Kazimierz Wielki.
Pierwszy kościół we Włodowicach istniał już w XIII w. Zbudowany z modrzewia, spalony w czasie pierwszego najazdu Tatarów w 1241 r., został odbudowany w 1305 r. W połowie XV w. stał we Włodowicach kościół parafialny drewniany, którego fundatorem był król Kazimierz Wielki. W latach 1571-1594 zamieniony został przez rodzinę Bonerów na zbór ariański, który w 1594 r. został zwrócony katolikom. W roku 1629 poświęcono nowy kościół drewniany pod wezwaniem św. Bartłomieja, Apostoła, który w czasie „potopu” szwedzkiego zostaje zniszczony, a następnie staraniem mieszkańców przywrócony do użyteczności. Drewniany kościół w XVII w., skutkiem zestarzenia się popada w ruinę. Biskup Kazimierz Łubieński w 1701 r. polecił budowę nowego, którego fundatorem był ks. Marian Kępski, miejscowy proboszcz, prałat i kustosz kolegiaty w Pilicy. Położenie kamienia węgielnego nastąpiło 17 kwietnia 1701 roku tj. w niedzielę po Wielkanocy. Kamień węgielny położył, mając upoważnienie biskupa Kazimierza Łubieńskiego - sufragana krakowskiego, ks. Piotr Praciewicz, dziekan u św. Floriana na Kleparzu, kanonik krakowski i dziekan Pilecki. Kościół od fundamentów zbudowany został z kamienia i pokryty dachówką w 1703 r.
Świątynia zbudowana została w stylu baroku polskiego. Jest „perłą” w okolicy, a uroku dodaje jej wspaniałe położenie na wzgórzu (395 n.p.m.). Kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja, Apostoła, konsekrował Michał Szembek, biskup - sufragan krakowski, 16 września 1708 r., wyznaczając rocznicę poświęcenia na niedzielę po Podwyższeniu Krzyża Świętego. Dnia 15 maja 1731 r. ks. Jan Nepomucen Skalski uroczyście wprowadził relikwie czterech świętych męczenników: Benedykta, Justyna, Innocentego i Teodory.
Dnia 12 sierpnia 1787 r. ks. Ignacy Augustyn Kozierowski z upoważnienia arcybiskupa Poniatowskiego konsekrował w kościele włodowickim cztery ołtarze. W 1796 r. odrestaurowano wieżę, a dalsza rozbudowa kościoła miała miejsce w latach 1898-1911. Zbudowano wówczas zakrystię, kaplicę i podwyższono wieżę. Budowla została otynkowana, powiększono plac przykościelny i cmentarz grzebalny, który ogrodzono kamiennym murem. Wybudowano też wikariat. W latach 1940-1945 wyremontowano ponownie wieżę, pokryto dachy kościoła blachą cynkową i zelektryfikowano kościół. Po wojnie ufundowano nowy dzwon w miejsce zrabowanego przez hitlerowców. Po 1948 roku wykonano polichromię, odnowiono ambonę, ołtarze i dach nad kaplicą oraz zbudowano nowe organy. W roku 1956 przeprowadzono kolejny remont wieży. W latach 1983-1991 wykonano marmurową posadzkę w kościele, wykonano ławy i wprawiono nowe okna.
Od 1991 r. do chwili obecnej przeprowadzono generalny remont wieży kościelnej. Dzwony otrzymały elektroniczne sterowanie, a elewacja zewnętrzna kościoła została pomalowana. W roku 2004 przeprowadzono remont wnętrza zakrystii, która otrzymała nowe dębowe meble, a w 2008 roku odnowiono wnętrze kaplicy przy kościele przywracając dawną polichromię. W latach 2012- 2022 odnowiona główny ołtarz z tabernakulum. 2022 - dokonano renowacji ambony z 1708 r.
Od początku swego istnienia, aż do XIX w. parafia Włodowice należała do diecezji krakowskiej; następnie do 1925 r. do diecezji kieleckiej, a od 1925 r. należy do diecezji częstochowskiej (od 1992 r. archidiecezji).
oprac. ks. Grzegorz Ślęzak
